Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2014

Περί... δεδομένων

Τελικά αυτό το blog θάπρεπε να είχε τον τίτλο “Ότι του φανεί του Λολοστεφανή”.  Ναι, νομίζω ότι αυτός ο τίτλος εκφράζει καλύτερα τις σκέψεις αυτού του κεφαλιού που με παιδεύει εδώ και χρόνια. Ένα πράγμα μόνο με παρηγορεί, ότι το κεφάλι αυτό δεν είναι ακατοίκητο. Αν και πηγαίνει από το ένα θέμα στο άλλο,  ένα είναι σίγουρο. Δεν θα πάθει Alzheimer.

Σήμερα σε εντυπωσίασε ένα δεκάλεπτο θέμα σε ένα πρωινάδικο. Ένας νεαρός που είχε γεννηθεί …τυφλός. Εντάξει, δεν είναι και το πιο ευχάριστο θέμα αλλά ήταν πολύ αισιόδοξο να βλέπεις ένα νέο παιδί που του έλειπε μια από τις βασικότερες αισθήσεις, η όραση, και παρ’ όλα αυτά να συμμετέχει στην κοινωνία δημιουργικά. Αυτό που σε καθήλωσε ήταν όταν παρουσίασε τον σκύλο-οδηγό του λέγοντας ότι ο …“μαύρος σκύλος του”, είχε αλλάξει τη ζωή του προς το καλύτερο.

Πού ήξερε ότι ο σκύλος ήταν μαύρος?  Μια ζωή χωρίς χρώματα. Κι όμως, το μαύρο είναι το μόνο χρώμα που γνωρίζει καλά. Είναι το χρώμα μέσα στο οποίο ζει. Ξέρει λοιπόν πως είναι ο σκύλος του. Τα υπόλοιπα χρώματα δεν τα γνώρισε ποτέ άρα δεν του λείπουν γιατί ότι δεν το ξέρουμε δεν μας λείπει κιόλας, έτσι δεν είναι?
Άλλωστε και ο ίδιος το είπε : Ζω τη ζωή όπως μου προσφέρθηκε.
Εγώ σου τόλεγα, μη περιφρονείς τα πρωινάδικα . Είδες πόσα πράγματα συνειδητοποίησες μέσα σε δέκα λεπτά?

Όπως τότε που ταξίδευες με εκείνο το τραίνο. Και ξαφνικά, ναι ...εντελώς ξαφνικά, απόλυτο σκοτάδι, Μπήκατε σε τούνελ. Καμία προειδοποίηση, κανένα φως. Απόλυτο σκοτάδι. Μέχρι εκείνη τη στιγμή απολάμβανες από το παράθυρο τα λιβάδια, τα χωριά, τον ήλιο. Ήταν μια όμορφη συνηθισμένη μέρα. Όμως στο απόλυτο σκοτάδι, είχες πανικοβληθεί αν και ήξερες ότι θα κρατούσε μόνο κάποια δευτερόλεπτα.
Ξαφνικά... φως! Πόσες χιλιάδες αποχρώσεις είχε τώρα το πράσινο? Πόσο ερεθιστικό ήταν το κόκκινο σε ένα λιβάδι με παπαρούνες? Πόσο φωτεινός ήταν ο ήλιος? Τελικά, πόσο πιο όμορφα γίνονται τα μικρά "δεδομένα" πράγματα της ζωής μετά από μερικά δευτερόλεπτα στο σκοτάδι!

Άντε, σήμερα είχαμε και ηθικό δίδαγμα. Τίποτα δεν είναι συνηθισμένο.
Και το σπουδαιότερο... τα μικρά "δεδομένα" πράγματα της ζωής μας, μετά από μερικά δευτερόλεπτα στο σκοτάδι, αποκτούν άλλη αξία.
Έτσι, για να μη χαλαρώνουμε δηλαδή...

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου