Παρασκευή 24 Οκτωβρίου 2014

Τι θα φάμε αύριο?

Όποιος πεινάει ονειρεύεται καρβέλια κι εσύ μάλλον θα πεινάς για να σκέφτεσαι φαγητό. Δεν ακούω όμως το στομάχι σου να γουργουρίζει άρα κάτι θα τσίμπησες, ε…? Τότε προς τι όλες αυτές οι σκέψεις που παραπέμπουν σε μενού εστιατορίου?
Ναι, ξέρω, οι σούπες σερβίρονται ζεστές και γενικά, όλα τα πιάτα πρέπει να είναι ζεστά για να είναι απολαυστικά. Κάποια ορντέβρ σερβίρονται και κρύα, δε λέω, αλλά αυτά είναι για να ανοίξουν την όρεξη. Και αφού απολαύσεις ένα τέλειο γεύμα με ζεστούς μεζέδες, τρως και ένα γλυκάκι που συνήθως είναι κρύο, καλά τα λέω?
Εσύ όμως όλο και περισσότερο σκέφτεσαι ένα παγωμένο πιάτο. Παγωτό δεν είναι γιατί ξέρω ότι δεν σου αρέσει.
Αχάαα… μα εσύ δεν σκέφτεσαι να φας ένα παγωμένο πιάτο αλλά να το προσφέρεις. Και ένα είναι το παγωμένο πιάτο που δεν ευχαριστεί αυτόν που το τρώει αλλά αυτόν που το σερβίρει, η εκδίκηση.
Με έσκασες μέχρι να μου το αποκαλύψεις.

Μήπως δεν θάπρεπε  να κάνεις τέτοιες σκέψεις? Φτιάξε μια λαχταριστή τυρόπιτα και να δεις πόσοι άνθρωποι γύρω σου θα την τιμήσουν. Εσύ άκουγες τη λέξη εκδίκηση και έβγαζες σπυριά. Αφού η καλύτερη εκδίκηση είναι η αδιαφορία, τι το ψάχνεις?
Ναι…ναι… έχεις χίλιους λόγους να θέλεις να προσφέρεις αυτό το πιάτο και θα είναι πολύ παγωμένο αφού έχει περάσει πολύς καιρός. Τελικά μήπως δεν είναι εκδίκηση αλλά ένας τρόπος να καταλάβουν κάποιοι ότι δεν είναι παντοδύναμοι, ότι δεν μπορούν να κάνουν ότι θέλουν, ότι δεν μπορούν να παίζουν με τους άλλους ανθρώπους? Ε, όχι, δεν θα το παίξεις και θεία δίκη τώρα...
Τι να σου πω, κάνε ότι σε φωτίσει ο Θεός. Εγώ πάω πάσο. Θα σου θυμίσω μόνο ότι όσο και να έχεις θωρακιστεί, η εκδίκηση είναι ένα αρνητικό συναίσθημα και θα γεμίσεις τοξίνες. Δε λέω, κάποια ικανοποίηση θα την νιώσεις. Εγώ είμαι μαζί σου. Άλλωστε είμαι και το μόνο που έχω ζήσει από πολύ κοντά τους λόγους για τους οποίους θέλεις να εκδικηθείς και ένας είναι ο σπουδαιότερος λόγος και τον δικαιολογώ, ότι η βλάβη που σου προξένησαν κάποτε αυτοί που θέλεις να εκδικηθείς, είχε να κάνει με την υγεία σου και σου άφησαν τέτοιο σημάδι που κάθε πρωί, για όλη σου τη ζωή, θα τους θυμάσαι.
Κι εσύ πρέπει να ξεχάσεις.
Η εκδίκηση θα σε κάνει να ξεχάσεις? Θα αποκατασταθεί το πρόβλημα της υγείας σου? Αμ δε…

Απόλαυσε λοιπόν όλα τα όμορφα που συμβαίνουν γύρω σου και άσε τις κακίες για τους κακούς. Εσένα δε σου πάει ο ρόλος.
Σκέψου ότι αύριο θα έχεις μια υπέροχη μέρα, θα συναντήσεις πανέμορφους ανθρώπους, θα απολαύσεις μια εκδρομή στην εξοχή.

Είδες που ξέρω να σου φτιάχνω το κέφι?

Κυριακή 19 Οκτωβρίου 2014

Περί ευτυχίας..... ή κάτι τέτοιο

Διακρίνω ένα χαμόγελο στο πρόσωπό σου απόψε ή μου φαίνεται?
Ναι… ναι… χαμογελάς και φωτίζεις όλο το δωμάτιο. Έλα, γύρε πάνω μου και πες τα όλα. Καιρό είχα να σε δω έτσι.

Τι? Άκουσαν καλά τα πουπουλένια μου αφτιά? Είσαι ευτυχισμένη?
Άκου να σου πω, η κατάστασή σου δείχνει ότι κάτι πολύ ευχάριστο θα σου συνέβη αλλά το να λες ότι είσαι ευτυχισμένη, είναι μεγάλη κουβέντα και από μεγάλες κουβέντες έχω χορτάσει. Εντάξει, δεν θέλω να σου τη σπάσω αλλά μου αρέσει να κάνω μαζί σου το συνήγορο του διαβόλου και να βλέπω τις αντιδράσεις σου. Άσε που σε ξεστραβώνω κάπου-κάπου και βλέπεις και την άλλη όψη των πραγμάτων.

Ας το πάρουμε λοιπόν από την αρχή. Τι είναι ευτυχία?  Οέοοοοο……
Ευτυχία είναι… να έχεις πολλά χρήματα?
Ευτυχία είναι… να έχεις την υγεία σου?
Ευτυχία είναι… να έχεις μεγάλο σπίτι?
Ευτυχία είναι… να έχεις καλή δουλειά?
Ευτυχία είναι… να έχεις φίλους?
Ευτυχία είναι… να σε αγαπάνε?

Αν ρωτήσεις εκατό ανθρώπους, θα πάρεις εκατό διαφορετικές απαντήσεις γιατί και οι άνθρωποι είναι διαφορετικοί μεταξύ τους και διαφέρουν  τα “θέλω” τους.
Ακόμα και σε έναν άνθρωπο όμως, τα “θέλω”  διαφέρουν από στιγμή σε στιγμή της ζωής του. Κι εσύ το έχεις προσέξει όταν αισθάνθηκες ευτυχισμένη γιατί απόκτησες κάτι που ονειρευόσουν και μετά από λίγο αισθάνθηκες δυστυχισμένη γιατί σου έλειπε κάτι που ήθελες πολύ.
Άρα…. ευτυχία είναι εκείνες οι στιγμές από τις οποίες απουσιάζουν δυσάρεστα συναισθήματα. Είναι εκείνες οι στιγμές που αισθάνεσαι ότι δεν σου λείπει τίποτα, ότι έχεις όλα τα παραπάνω μαζί, ότι είσαι γεμάτος από τη ζωή και που σε περιτριγυρίζουν αγαπημένοι άνθρωποι για να τις μοιραστείς μαζί τους.
Η ευτυχία είναι …στιγμές.

Συνήθως τρέφεις την αυταπάτη ότι αυτές οι στιγμές θα κρατήσουν για πάντα και απογοητεύεσαι όταν έρχεται κάτι δυσάρεστο και τις σκιάζει. Γιατί όλα αλλάζουν συνεχώς γύρω σου. Κι εσύ αλλάζεις. Τότε λες ότι είσαι δυστυχισμένη.
Ξέρω….. κακώς ανέφερα αυτή τη λέξη απόψε. Μόνο για ευτυχία μιλάμε και δε βάζουμε καμία άρνηση στις σκέψεις μας. Όποιος και αν είναι ο λόγος για τον οποίο αισθάνεσαι ευτυχισμένη, κάνε αυτή τη στιγμή να διαρκέσει όσο το δυνατόν περισσότερο.
Γιατί όσο και να σου γκρινιάζω, θέλω κάθε βράδυ να γέρνεις για ύπνο πάνω μου, φορώντας αυτό το φωτεινό χαμόγελο, μ’ ακούς?
Ει….. δεν απαντάς? Κοιμήθηκες κιόλας?


Δευτέρα 13 Οκτωβρίου 2014

Περί... ονείρων

Τα όνειρά σου είναι καταδικά σου, κριμένα βαθιά στους διαδρόμους του μυαλού σου και κανείς δεν μπορεί να φτάσει εκεί για να σου τα κλέψει.
Έτσι νομίζεις? Έχεις σκεφτεί πόσες φορές εσύ ο ίδιος έχεις επιτρέψει να εισβάλουν κάποιοι στο “θάλαμο” των ονείρων σου και να τα λεηλατήσουν? Ναι, είναι εκείνες οι φορές που δείχνεις εμπιστοσύνη ή που νομίζεις ότι θα σε καταλάβουν. Αμ δε…
Άσε που και εκείνοι, δεν σε κλέβουν  πάντα συνειδητά. Το κάνουν χωρίς να το θέλουν γιατί απλά… είδαν φως και μπήκαν και στρογγυλοκάθισαν.
Παίρνεις είδηση λοιπόν την όλη κατάσταση κάποια στιγμή και ανασυγκροτείσαι και απομονώνεις τα όνειρά σου από τους άλλους. Μέχρι εδώ καλά….ε?
Τι γίνεται όμως με τη περίπτωση που εσύ ο ίδιος περιφρονείς τα όνειρά σου? Χμ….  Πως γίνεται αυτό? Θα σου πω και μη τα βάλεις πάλι μαζί μου.

Πολλές φορές, μοιραζόμαστε τα όνειρα άλλων και για διάφορους λόγους που δεν είναι του παρόντος (ή είναι? Θα δούμε αργότερα…) αρχίζουμε σιγά-σιγά να τα θεωρούμε και δικά μας. Και τα δικά μας, τα καταδικά μας όνειρα, πάνε περίπατο, ξεχνιούνται.
Τι αποτέλεσμα φέρνει αυτή η …υποχώρηση? Αυτό που ακριβώς σου λέω. Υποχώρηση. Τα λέω λίγο τραγικά? Ok, δεν υποχωρείς, απλά τα βάζεις παραπίσω, αλλάζεις ας πούμε τις προτεραιότητες.  Σκέψου όμως και αυτό… Ο άλλος έχει συνηθίσει να ασχολείσαι με τα δικά του όνειρα και όταν τολμήσεις να αναφερθείς στα δικά σου (έτσι, γιατί κάποια στιγμή τα πεθύμισες βρε αδερφέ), σε κοιτάζει σαν εξωγήινη. Και γιατί να παλέψει μετά για την πραγματοποίηση των δικών σου, αφού μια χαρά πραγματοποιούνται τα δικά του και μάλιστα και με τη δική σου βοήθεια.
Και όταν τα όνειρά σου κοντράρονται με τα όνειρα του άλλου? Τι κάνεις τότε? Εδώ σε θέλω, στα δύσκολα.


Πω-πω κουβάρι το έκανες το μυαλό σου απόψε. Εξοντώθηκα να σε παρακολουθώ. Μη τολμήσεις να αναφερθείς στους λόγους που μας κάνουν να αποδεχτούμε τα όνειρα των άλλων, τουλάχιστον όχι  απόψε.
Το θέμα περί ονείρων κλπ…κλπ…κλπ… είναι αστείρευτο.
Σου έχω και μια σημείωση. Μη τολμήσεις ποτέ να ξεχάσεις τα όνειρά σου γιατί, απλά, δεν θα το καταφέρεις. Τα όνειρα δεν ξεχνιούνται. Μένουν εκεί, θαμμένα, και όσο δεν παλεύεις να τα πραγματοποιήσεις, αυτά θα σε βασανίζουν.

Άντε….ώρα για ύπνο… και έχει και κουνούπια.

Ένα προβατάκι… δύο προβατάκια… τρία προβατάκια… 

Σάββατο 11 Οκτωβρίου 2014

Περί... δεδομένων

Τελικά αυτό το blog θάπρεπε να είχε τον τίτλο “Ότι του φανεί του Λολοστεφανή”.  Ναι, νομίζω ότι αυτός ο τίτλος εκφράζει καλύτερα τις σκέψεις αυτού του κεφαλιού που με παιδεύει εδώ και χρόνια. Ένα πράγμα μόνο με παρηγορεί, ότι το κεφάλι αυτό δεν είναι ακατοίκητο. Αν και πηγαίνει από το ένα θέμα στο άλλο,  ένα είναι σίγουρο. Δεν θα πάθει Alzheimer.

Σήμερα σε εντυπωσίασε ένα δεκάλεπτο θέμα σε ένα πρωινάδικο. Ένας νεαρός που είχε γεννηθεί …τυφλός. Εντάξει, δεν είναι και το πιο ευχάριστο θέμα αλλά ήταν πολύ αισιόδοξο να βλέπεις ένα νέο παιδί που του έλειπε μια από τις βασικότερες αισθήσεις, η όραση, και παρ’ όλα αυτά να συμμετέχει στην κοινωνία δημιουργικά. Αυτό που σε καθήλωσε ήταν όταν παρουσίασε τον σκύλο-οδηγό του λέγοντας ότι ο …“μαύρος σκύλος του”, είχε αλλάξει τη ζωή του προς το καλύτερο.

Πού ήξερε ότι ο σκύλος ήταν μαύρος?  Μια ζωή χωρίς χρώματα. Κι όμως, το μαύρο είναι το μόνο χρώμα που γνωρίζει καλά. Είναι το χρώμα μέσα στο οποίο ζει. Ξέρει λοιπόν πως είναι ο σκύλος του. Τα υπόλοιπα χρώματα δεν τα γνώρισε ποτέ άρα δεν του λείπουν γιατί ότι δεν το ξέρουμε δεν μας λείπει κιόλας, έτσι δεν είναι?
Άλλωστε και ο ίδιος το είπε : Ζω τη ζωή όπως μου προσφέρθηκε.
Εγώ σου τόλεγα, μη περιφρονείς τα πρωινάδικα . Είδες πόσα πράγματα συνειδητοποίησες μέσα σε δέκα λεπτά?

Όπως τότε που ταξίδευες με εκείνο το τραίνο. Και ξαφνικά, ναι ...εντελώς ξαφνικά, απόλυτο σκοτάδι, Μπήκατε σε τούνελ. Καμία προειδοποίηση, κανένα φως. Απόλυτο σκοτάδι. Μέχρι εκείνη τη στιγμή απολάμβανες από το παράθυρο τα λιβάδια, τα χωριά, τον ήλιο. Ήταν μια όμορφη συνηθισμένη μέρα. Όμως στο απόλυτο σκοτάδι, είχες πανικοβληθεί αν και ήξερες ότι θα κρατούσε μόνο κάποια δευτερόλεπτα.
Ξαφνικά... φως! Πόσες χιλιάδες αποχρώσεις είχε τώρα το πράσινο? Πόσο ερεθιστικό ήταν το κόκκινο σε ένα λιβάδι με παπαρούνες? Πόσο φωτεινός ήταν ο ήλιος? Τελικά, πόσο πιο όμορφα γίνονται τα μικρά "δεδομένα" πράγματα της ζωής μετά από μερικά δευτερόλεπτα στο σκοτάδι!

Άντε, σήμερα είχαμε και ηθικό δίδαγμα. Τίποτα δεν είναι συνηθισμένο.
Και το σπουδαιότερο... τα μικρά "δεδομένα" πράγματα της ζωής μας, μετά από μερικά δευτερόλεπτα στο σκοτάδι, αποκτούν άλλη αξία.
Έτσι, για να μη χαλαρώνουμε δηλαδή...

Περί... ηθικής

Κάνεις αυτό που θέλεις ή αυτό που θέλουν οι άλλοι? Μα τι ερώτηση κι αυτή. Φυσικά και κάνεις αυτό που θέλεις και δε κάνεις το χατίρι σε κανέναν και ας υπάρχει κάποιες φορές τίμημα γι’ αυτό. Μερικοί νομίζουν ότι αν προσφέρουν λίγα ψίχουλα, θα κάνεις για χάρη τους πέντε τούμπες στον αέρα και θα περάσεις από το στεφάνι με τη φωτιά. Άσε που νομίζουν ότι σαν κι αυτούς κανένας άλλος στο κόσμο. Το χειρότερο είναι που βρίσκονται κάποιες γυναίκες και πέφτουν στην ανάγκη τους. Και με αυτό το τρόπο επιβεβαιώνεται η χειρότερη ιδέα που έχουν γι’ αυτές και τις βάζουν όλες μαζί στο ίδιο σακί. Μα δεν έχει βρεθεί καμιά να τους τα πει ένα χεράκι για να συνέλθουν? Μπα... 

Και σου εμφανίζεται με μια Mercedes από εδώ μέχρι την Αίγινα. Όπα.... Χτες που γνωριστήκατε στο σπίτι της Χριστίνας, δεν σου είχε δώσει την εντύπωση του "λεφτά". Όχι, εσένα αυτό δε σε ενδιέφερε και μάλλον το κατάλαβε και έπαιξε σήμερα όλα του τα χαρτιά. Και που νάξερε ότι ερχόμενος με τη Mercedes, κατάφερε ακριβώς το αντίθετο με αυτό που ήθελε να πετύχει.
Αρχίσατε να συζητάτε περί ανέμων και υδάτων, πίνοντας τον καφέ σας στο παραλιακό μπαρ. Μιλούσε σε άψογη καθαρεύουσα. Επιμονή κι αυτή να θέλει να σε εντυπωσιάσει. Έπαιζε το παιχνίδι που παίζουν όλα τα αρσενικά ζώα στη φύση όταν θέλουν να πλευρίσουν το θηλυκό. Μόνο που του ξέφευγε ότι δεν είσαι ζώο. Προφανώς θα νόμισε ότι το iq σου ήταν περιορισμένης ευθύνης αφού ήσουν λακωνική..
Ένα καφέ είπες να πιείς με έναν άνθρωπο και να αλλάξεις μερικές κουβέντες αλλά εκείνος την είχε δει αλλιώς.
Με συνοπτικές διαδικασίες και ερμηνεύοντας τη σιωπή σου σαν θαυμασμό στο πρόσωπό του (το ψώνιο), σου πρότεινε να κάνετε σχέση. Καλέ, όχι μια σχέση ότι νάναι αλλά σοβαρή που να έχει διάρκεια και νόημα. Αυτό το τελευταίο στο είπε λες και παράγγελνε σε εστιατόριο μια καλαμαράκια και μια χωριάτικη.
Γύρευε τι ηλίθιο βλέμμα θα είχες που κατέληξε να σου αποκαλύψει ότι είναι παντρεμένος αλλά δεν θέλει να χωρίσει γιατί η γυναίκα του είναι βαριά άρρωστη και δεν μπορεί να τη χωρίσει, άσε που έχει ηθικό καθήκον να είναι στο πλευρό της.
Μα καλά….. εσύ άλλες φορές δεν το κλείνεις το στοματάκι σου, τώρα σε έπιασε το μουγκό σου? Καταλαβαίνω, τάχασες από το μεγαλείο του θράσους αλλά κάτι έπρεπε να πεις. Και όσο δεν έλεγες, τόσο εκείνος έπαιρνε θάρρος μέχρι που στο τέλος σου πέταξε στα μούτρα το καλύτερο.
“Μαζί μου θα έχεις ότι επιθυμεί η καρδιά σου. Τα ακριβότερα ρούχα θα τα φοράς εσύ. Το ψυγείο σου θα είναι πάντα γεμάτο”.

Μέχρι εδώ οι καλοί τρόποι και η υπομονή. Άντε…. Γιατί αυτή η ιστορία με την άρρωστη γυναίκα έχει κυκλοφορήσει πολύ στη πιάτσα και απορώ πως έκατσες και άκουσες τις φανφάρες αυτού του κατ’ ευφημισμόν άντρα. Σειρά σου να διασκεδάσεις λίγο με τη βλακεία του.

-Δεν με ενδιαφέρουν τα ακριβά ρούχα και όσο για το ψυγείο μου είναι πάντα γεμάτο. Ευτυχώς δεν πεινάω.

Καλά… είδες πώς χαμογέλασε μόλις άκουσε αυτά τα λόγια? Θα σκέφτηκε ότι και γκόμενα θα βγάλει και οικονομία θα κάνει.
-Πριν σου απαντήσω, θέλω να σου κάνω κάποιες ερωτήσεις. Θα μπορούμε να βγούμε ένα Σαββατόβραδο για φαγητό ή διασκέδαση?
-Ξέρεις, είμαι αρκετά γνωστός στην Αθηναϊκή κοινωνία και δεν θέλω να δημιουργήσω σκάνδαλο.
-Θα μπορούμε να ξεφύγουμε κανένα διήμερο και να πάμε μια εκδρομούλα?
-Μόνο αν το ξέρω αρκετές μέρες πριν και πω ότι θα λείψω για δουλειά.

Έλα…. καλά το πας. Για συνέχισε να γελάσουμε.
-Αν απόψε θέλω λίγη παρέα, θα μπορέσω να σου τηλεφωνήσω και να μιλήσουμε?
-Α... όχι, το τηλέφωνό μου το κλείνω μετά τις τρεις που πάω σπίτι.
-Και πότε θα βλεπόμαστε?
-Όλα τα πρωινά θα είναι δικά σου και σου επαναλαμβάνω ότι θα έχεις από μένα τα πάντα.
-Λοιπόν σκέφτηκα κάτι. Αφού εσύ θα έχεις τη πρωινή βάρδια, να βρω και κάποιον άλλο για την απογευματινή, τι λες?

Σε παραδέχομαι. Μέσα στη σαστιμάρα του, άφησες τρία ευρώ για τον καφέ και έφυγες.
Επειδή όμως ο τύπος είχε μάθει να λέει αυτός τη τελευταία κουβέντα, σου τηλεφώνησε λίγο μετά και σου είπε ότι τον απογοήτευσες γιατί νόμιζε ότι είχε να κάνει με μια σοβαρή κυρία. Καλά έκανες και του το έκλεισες χωρίς να δώσεις συνέχεια.

Τελικά για μια τέτοια κατάσταση ποιος φταίει? Αυτός που προσφέρει ή αυτός που δέχεται τη προσφορά? Αλλά και αυτός που δεν την δέχεται… πάλι φταίει.
Αϊ σιχτίρ…. Πάλι μπερδεύτηκα.





Παρασκευή 10 Οκτωβρίου 2014

Περί...δυνάμεως

Πάντα αυτοσαρκάζεσαι και λες ότι είσαι κατσαρίδα και επιβιώνεις κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες. Μεγάλη κουβέντα. Αλλά εσύ αισθάνεσαι δυνατή. Το βλέπουν και οι άλλοι γύρω σου και φοβούνται. Εσύ δεν θέλεις να σε φοβούνται. Ποτέ δε σκέφτηκες να βλάψεις κάποιον. “Ποτέ μη κάνεις ότι δεν θέλεις να σου κάνουν,” λες.

Τελικά, ο δυνατός άνθρωπος είναι αποδεκτός από το περιβάλλον του ή όχι? Τον φοβούνται ή τον θαυμάζουν? Ναι, μπορεί να θαυμάζουν τη δύναμη που έχει να επιβάλλεται. Όχι… όχι… μακριά από σένα τέτοιος θαυμασμός. Χάθηκε δηλαδή να σε εκτιμάνε και να σε σέβονται? Έλα μου όμως που αυτές οι λέξεις είναι ξεχασμένες.
Πάντως, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, αν είσαι δυνατός, είσαι κάτι βρε παιδί μου, έστω κάτι παραπάνω από το τίποτα.
Υπήρξε όμως και μια φορά που σε είδαν δυνατή και σε περιφρόνησαν.
Ναι, ξέρω, πονάει όταν θυμάσαι αυτό το διάλογο. Ήταν ανάγκη να τον ξαναθυμηθείς πάλι?

-Εσύ είσαι δυνατή και ξέρεις να τα βγάζεις πέρα μόνη σου.
-Το ξέρω μαμά αλλά θέλω να νιώσω τη παρουσία σου.
-Μα η αδερφή σου έχει μεγαλύτερη ανάγκη από σένα και πρέπει να είμαι στο πλευρό της.
-Κι εγώ έχω ανάγκη μαμά. Όποτε έχω έρθει να σου πω ένα πρόβλημά μου, γυρνάς τη συζήτηση σ’ αυτήν.
-Εσύ τι θα έκανες αν είχες δυο παιδιά και το ένα είχε πρόβλημα? Σύγουρα θα έριχνες το βάρος σου στο πιο αδύναμο.
-Δεν είμαι δυνατή μαμά. Μερικές φορές παίρνω αποφάσεις που δε ξέρω αν είναι σωστές και δεν έχω με ποιον να τις συζητήσω.
-Από μικρή τα κατάφερνες. Πάντα θα τα καταφέρνεις.

Τελικά η μητέρα σου ήταν αυτή που πίστευε περισσότερο από όλους στη δύναμή σου και δεν την περιφρόνησε, όπως νομίζεις. Και τις λίγες φορές που αυτή η “δύναμη” σε εγκατέλειψε, της το έκρυψες για να μη τη φορτώσεις και με το δικό σου πρόβλημα. Είδες που η μητέρα σου, άθελά της, σου έκανε καλό? Μη σε πιάνει λοιπόν το παράπονο. Ψάχνεις να φορτώσεις ευθύνες και δεν ξέρεις που? Για ρίξε μια ματιά στο καθρέφτη. Άντε, γιατί μερικές φορές το παρατραβάς.


Πέμπτη 9 Οκτωβρίου 2014

Περί ...φόβου

Τι είναι φόβος? Είναι αυτό το άγνωστο που σε αιφνιδιάζει και σου παγώνει το αίμα στις φλέβες. Τι φοβάσαι? Ναι, φοβάσαι τους σεισμούς γιατί αισθάνεσαι  το αίμα στις φλέβες σου να παγώνει.

Έλα, μη κρύβεσαι από μένα. Πιο πολύ απ’ όλα φοβήθηκες τη κακία. Είναι κάποιοι άνθρωποι που λες και την έχουν στο DNA τους,  ηδονίζονται να βλάπτουν τους άλλους, έτσι... χωρίς λόγο και αιτία. Μάλλον θα νομίζουν ότι με αυτό το τρόπο ρίχνουν τους άλλους χαμηλά και αυτόματα ανεβαίνουν αυτοί. Ίσως δεν ξέρουν άλλο τρόπο για να ανέβουν. Ίσως δεν έχουν αρκετή εμπιστοσύνη στον εαυτό τους. Από αυτούς τους ανθρώπους δεν μπορείς να φυλαχτείς εύκολα και δεν ξέρεις πώς. Οι σκέψεις τους αγγίζουν τα όρια της διαστροφής. Σαν εκείνη τη φορά που χωρίς να την ξέρεις, χωρίς να έχεις ποτέ ασχοληθεί μαζί της, εκείνη έμαθε για σένα και σε έβλαψε.  Ίσως κι αυτή να ήταν θύμα κάποιου άλλου αλλά αυτό θα το μάθει πολύ αργότερα, όταν θα έχει έρθει και γι’ αυτή η στιγμή να πληρώσει το τίμημα ή όπως συχνά λες, “όταν θα έρθει το πλήρωμα του χρόνου”.  Όλα εδώ πληρώνονται, έτσι δε λένε? Η κακία της είχε θολώσει το νου και νόμιζε ότι θα έμενε στο σκοτάδι να κρυφοκοιτάζει το αποτέλεσμα των πράξεών της και να απολαμβάνει το τρόπαιο. Τι αυτοπεποίθηση! Όμως τόσο την είχε τυφλώσει η κακία που δεν φαντάστηκε ότι θα την ανακάλυπτες. Όχι, δεν έκανες ότι έκανε, αδιαφόρησες αφήνοντας την να ξέρει …ότι ξέρεις. Άλλωστε, το τρόπαιο που εκείνη νόμιζε ότι σου έκλεψε, εσένα σου ήταν άχρηστο.»
Δεν φοβήθηκες τη συγκεκριμένη γυναίκα ούτε για την απώλεια. Φοβήθηκες γιατί συνειδητοποίησες το μέγεθος της κακίας που υπάρχει γύρω σου. Νόμιζες ότι όλοι είναι σαν εσένα, καλοπροαίρετοι? Επειδή δεν ασχολήθηκες ποτέ με τους άλλους, νόμισες ότι οι άλλοι δεν ασχολούνται με σένα? Πόσο αφελής ήσουνα. Σου το είπε άλλωστε ειρωνικά η κοινή σας φίλη. “Υπήρξες πολύ αφελής και αυτό δε συγχωρείται”.

Φοβήθηκες τον εαυτό σου. Δεν ήξερες αν θα μπορούσες να αντισταθείς στον πειρασμό να ανταποδόσεις με τον ίδιο τρόπο. Κάποια πράγματα είναι μεταδοτικά, σαν τις αρρώστιες. Μεταδοτική ήταν και η κακία και έπληξε ζωτικά όργανα της προσωπικότητάς σου, τον εγωισμό σου, την ηθική σου υπόσταση, την αυτοεκτίμησή σου, τη νοημοσύνη σου. Ευτυχώς πρόλαβες και έκανες πίσω. Εκείνη νόμισε ότι οπισθοχώρησες αλλά κατά βάθος εσύ νίκησες. Ξεφορτώθηκες το τρόπαιο, λίγο ήταν? Για φαντάσου να καταλάβει κι εκείνη ότι πάλεψε για κάτι που δεν αξίζει? Λες να σου το στείλει πίσω? Θεός φυλάξει…

Τελικά ο Θεός σε προφύλαξε στη μέχρι σήμερα ζωή σου και μόλις τώρα σου έστειλε τη κακία για να τη γνωρίσεις. Σε αυτή τη πρώτη σου μάχη μαζί της,βγήκες νικήτρια. Σε επόμενα όμως χτυπήματά της θα τα καταφέρεις? Μα ναι, ναι.... φυσικά και θα τα καταφέρεις γιατί τώρα ξέρεις και γιατί, όπως λένε, ότι δε σε σκοτώνει σε κάνει πιο δυνατό.
Έλα.... πες το να το ακούσω... πες το δυνατά : Τώρα είμαι πιο δυνατή. 
Έτσι μπράβο!

Τετάρτη 8 Οκτωβρίου 2014

Να συστηθώ

Είναι μεγάλο το βάρος που κουβαλάω. Όχι δε μιλάω για το κεφάλι που ακουμπάει επάνω μου κάθε βράδυ. αλλά για τα όσα μοιράζεται το κεφάλι αυτό μαζί μου, λίγο πριν παραδοθεί στον ύπνο. Σκέψεις, όνειρα, αναμνήσεις, γεγονότα.
Αποφάσισα να μην είμαι τόσο ...εχέμυθο και να τα βγάλω κι εγώ από μέσα μου. Ουφ.... να ανασάνω κι εγώ λίγο βρε αδερφέ. Δεν το κρύβω ότι έχω αγανακτήσει με τα ξενύχτια γιατί κάποιες φορές ο ύπνος έρχεται σύντομα. Κάποιες άλλες όμως, (και είναι οι περισσότερες) περιμένω και περιμένω να κοιμηθεί αλλά τίποτα. Οι σκέψεις έρχονται η μια πίσω από την άλλη μέχρι που,κουρασμένο (το κεφάλι!!!) και αγανακτισμένο από την αϋπνία, αρχίζει να μετράει προβατάκια. Ε...εκεί τα παίζω. Αν είχα ζωντανά όλα αυτά τα προβατάκια που μετράει, θα ήμουνα ο πλουσιότερος τσέλιγκας της επικράτειας.
Ας μη ξεφεύγω όμως από το θέμα μου. 
Ότι έχω ακούσει ή θα ακούσω από δω και πέρα, θα το βγάλω στη δημοσιότητα και ο Θεός βοηθός. Άλλωστε, ένα απλό μαξιλάρι είμαι. Ποιος θα με κατηγορήσει και γιατί, ....ε?

Γράμμα στο Θεό

«Θεέ μου, σε ευχαριστώ», έγραψες  στο χαρτί που κρατούσες και σταμάτησες.
Ακουμπισμένη αναπαυτικά πάνω μου, κοίταξες τις λευκές γραμμές  χωρίς να ξέρεις τι ακριβώς ήθελες να γράψεις και πώς.
Γράμμα στο Θεό? Άλλο κι ετούτο. Όλα θα μπορούσα να τα περιμένω από σένα αλλά να αρχίσεις αλληλογραφία με το Θεό? Ας το δω κι αυτό στη ζωή μου.
Δάγκωσες την άκρη του μολυβιού και κοίταξες το ταβάνι προσπαθώντας να βρεις τις λέξεις με τις οποίες θα συνέχιζες.  Ένας πανικός με κυρίευσε όταν κατάλαβα ότι και εκείνο το βράδυ όπως πολλά άλλα, θα ήταν μακρύ και επίπονο, αφού είχες σκοπό μάλλον να το ξενυχτίσεις.
«Θέλω να σε ευχαριστήσω για όσα σου ζήτησα και μου τα πρόσφερες», έγραψες.

Θυμήθηκες  τη Μαρίζα, μια Βραζιλιάνα από αυτές που η εμφάνισή τους δεν παραπέμπει σε Κόπα Καμπάνα, Ρίο και καρναβάλια, κοντή και πέραν του κανονικού στρουμπουλή αλλά γελαστή και αισιόδοξη. Σου  είπε  την ιστορία της και για το πώς βρέθηκε στην Ελλάδα, χωρισμένη από τον Έλληνα ναυτικό που είχε γνωρίσει σε κάποιο λιμάνι της πατρίδας της, με ένα μικρό παιδί, χωρίς σπίτι, χωρίς δουλειά. Σύντομα η Μαρίζα, απέκτησε ένα άνετο σπίτι και τη δική της επιχείρηση που πήγαινε πολύ καλά. Τι ήταν αυτό που άλλαξε ριζικά τη ζωή της?
«Δεν είχα τίποτα και ήμουνα απελπισμένη», σου είχε πει και συνέχισε.  «Ξαφνικά θυμήθηκα ότι  είχα το Θεό. Είμαστε όλοι παιδιά Του και όπως κάθε γονιός, θέλει κι Αυτός να είμαστε ευτυχισμένοι. Έκατσα λοιπόν και Tου έγραψα ένα γράμμα. Του ζητούσα να μου δείξει το δρόμο για να προχωρήσω στη ζωή μου και να μου φέρει αυτά που πραγματικά ήθελε η ψυχή μου. Αφού το έγραψα, κάθισα και περίμενα να μου απαντήσει. Και Αυτός μου απάντησε. Μέσα σε λίγες μέρες συνέβησαν πράγματα που μου άλλαξαν τη ζωή. Κάποιος μπορεί να πει ότι ήταν τύχη όμως εγώ ξέρω ότι ήταν ο Αυτός».

Συχνά τη θυμώσουν τη Μαρίζα αλλά τη θεωρούσες υπερβολική και τη κορόιδευες. Εδώ θα σου θυμίσω την παροιμία που λέει : Ότι κοροϊδεύεις το λούζεσαι.
Και βρέθηκες σε παρόμοια κατάσταση με τη Μαρίζα και το έγραψες το γράμμα. Και ότι Του ζήτησες σου το έφερε στη πόρτα σου.
Τέλος καλό όλα καλά.

Μπράβο σου όμως που δεν ξέχασες την καλή σου ανατροφή και θέλεις να πεις και ένα ευχαριστώ. Πάλι καλά.